Το Ανάκτορο του Γαλατά εντοπίσθηκε από το μεταπτυχιακό φοιτητή Νίκο Παναγιωτάκη, στα μέσα της δεκαετίας του ‘80. Ακολούθησε ανασκαφή το χειμώνα του 1992, αλλά και τα επόμενα χρόνια (1993 - 1994). Όπως αναφέρει ο ανασκαφέας: «Μεγάλοι -πήλινοι- δίσκοι και η συναφή σκευή φαγητού, μαρτυρούν ότι οι Μινωίτες του Γαλατά είχαν αναπτύξει τεχνικές για την παράθεση φαγητού, ένα είδος τυπικού σερβιρίσματος... Ήταν χώρος παράθεσης επισήμων δείπνων. Αυτό προκύπτει σαφέστατα τόσο από τη λειτουργικότητα των κατασκευών, όσο κυρίως από την εικονογραφία του μεγάρου της Πύλου, που είναι το πληρέστερα σωζόμενο μυκηναϊκό ανάκτορο. Εδώ μάλιστα απεικονίσθηκαν ζεύγη συμποσιαστών με τη συνοδεία μουσικού οργάνου. Η σύγκριση μάλιστα με το ελληνιστικό Πρυτανείο της Λατούς, μιας πόλης της Ανατολικής Κρήτης, που είναι το καλύτερα σωζόμενο ελληνικό Πρυτανείο, φανερώνει απρόσμενες, λόγω της μεγάλης χρονικής απόστασης, ομοιότητες.» (Ρεθυμνιωτάκης, 1999, Κρήτες Θαλασσοδρόμοι). Γίνονταν άραγε συμπόσια στα μινωικά χρόνια;
