Σε εξέχουσα θέση με ανοιχτό ορίζοντα προς τα νότια, βρίσκεται το Βαθύπετρο Αρχανών. Στη «σκιά» του Γιούχτα, στα «Πίσω Λιβάδια», η εξέχουσα τούτη θέση αποτελούσε και αποτελεί πέρασμα για τους ταξιδιώτες του νότου. Η περιοχή έχει μειοκαινικές μάργες, που διευκολύνουν τις καλλιέργειες, και ασβεστόλιθους ευκολολάξευτους, για τη λήψη δομικών υλικών. Στην εξέχουσα αυτή θέση διασώθηκε καταχωμένη μινωική αγρέπαυλη. «Εύφορος και υδατοβριθής η περιοχή «πλήρης δια θαλερών αμπελώνων» κλήθηκε Μινωική Αγρέπαυλη» (Μαρινάτος, ΠΑΕ 1949, 100). Το δωμάτιο του «σταφυλοπιεστηρίου ανακτίσθηκε δια του αρχαίου υλικού» … «η μεγαλοπρέπειά του είναι ασυμβίβαστος προς την αγροτική του χρησιμοποίησιν». Οι πελώριοι πελεκητοί λίθοι και το πλακόστρωτο δάπεδο «προσδίδουσιν εις το διαμέρισμα ασυνήθη μεγαλοπρέπειαν», «μέγα πήλινο αγγείον …. Ήτο η λεκάνη συνθλίψεων των στέμφυλων ή και των σταφυλών κατ΄ ευθείαν» (Μαρινάτος, ΠΑΕ 1951, 258-272). Ένα από τα αρχαιότερα σταφυλοπιεστήρια της Κρήτης.
Στον σημερινό οικισμό του Βαθυπέτρου υπάρχει λίθινη κατασκευή που χρησιμοποιήθηκε μεταγενέστερα και για αποθήκευση νερού και παραπέμπει σε πατητήρι. Βορειοανατολικά του οικισμού, λίθινο πατητήρι και πιεστήριο φαίνεται πως χρησιμοποιείται αργότερα για δεξαμενή νερού.
Τη διαδρομή από την αγρέπαυλη του Βαθυπέτρου προς το σημερινό οικισμό, έως τα μεσαιωνικά πατητήρια της «Παλιόχωρας» Καταλαγαρίου, διατρέχει μια περίοδος τριάντα αιώνων, τουλάχιστον. «Το μεγαλύτερο διασωσμένο, στην Κρήτη, συγκρότημα πατητηριών, στην “Παλιόχωρα” Καταλαγαρίου, με πέντε ληνούς και δέκα υπολήνια, πάνω στο στρώμα του μαργαϊκού ασβεστόλιθου», εκεί πελεκήθηκε τούτη η μονάδα παραγωγής οίνου. «Η βάση των πατητηριών είχε «χτυπηθεί» για να πάρει αδρή μορφή για να μην γλιστράνε οι ληνοβάτες. Οι τοίχοι των ληνών ήταν κτιστοί. Τα υπολήνια διατηρούν ένα όμορφο χρώμα στον πυθμένα τους λόγω των οξειδίων» (Στέλιος Μανωλιούδης, 2018, Διόνυσος). Ωραία διαδρομή με πολλά φυτά και θέα τις κυματιστές κοιλάδες βορειοανατολικά από τη θάλασσα ως τις παρυφές των βουνών της Δίκτης.
